Eén gezin, één plan. In negen delen… (Column)
On 11/01/2016 by Redactie StandardJanuari, 1 jaar na de kick-off…
Decentralisatie, transitie. Twee begrippen waarmee we het afgelopen jaar herhaaldelijk om de oren zijn geslagen.
Het moet makkelijker toegankelijk, effectiever, minder bureaucratisch en bij voorkeur veel goedkoper.
Het is januari 2016. De maand van de cijfertjes.
Hoe hebben we het afgelopen jaar gepresteerd? Wat betekent dit voor komend jaar?
Tegen welke problemen lopen we aan? Hoe vaak? Hoe veel? Hoe duur?
Temidden van alle cijfertjes -of misschien wel in de periferie daarvan- staat de cliënt. De jeugdige, de zorgvrager, degene met een hulpvraag. Decentralisatie en Transitie hebben -naar we mogen aannemen- als hoger doel het efficiënter dienen van de cliënt.
Politiek gezien is die cliënt echter ondergeschikt aan de cijfertjes, daarin is nog een wereld te winnen. Productie, afnemerschap en marktwerking. De cliënt is secundair, de omzet primair.
Diverse media geven aandacht aan dit transitiejaar. Er wordt via verschillende kanalen een terugblik gepresenteerd op 2015. Ik wil een aantal termen uit dit soort reviews benoemen, zonder uitzondering gehanteerd: inkoop, afname, regelgeving, verdeelsleutel, inregeling, innovatie, dichtbij, laagdrempelig.
Maar wat zegt de cliënt?
Wat zegt de belangrijkste beoordelaar van al dan niet helpende veranderingen in de zorg? Is de cliënt geholpen bij de huidige -vernieuwende- gang van zaken? Is voor de ‘nieuwe’ cliënt, die niet bekend is met jeugdhulp van oudsher, en nu kampt met opvoedvragen of -problematiek, duidelijk tot wie hij zich wenden kan? Is de ‘oude’ cliënt tevreden over de veranderingen in de zorg? Hebben die er toe bijgedragen dat zijn persoonlijke situatie is verbeterd?
Hulpverleners zijn lang niet altijd politiek-geëngageerde individuen. Als collectief durf ik te stellen dat het een groep is, die zich ontzettend hard maakt voor de cliënt wiens zorg haar is toevertrouwd. De meeste hulpverleners, die met twee benen stevig op de werkvloer staan, maar ook de overhead van zorginstellingen blikken op een andere manier terug op het afgelopen jaar.
Ik heb er een mooi aantal van mogen spreken, in 2015.
Zij geven aan dat de bureaucratie is verhevigd. Gemeenten vragen -ieder op een specifieke manier- om verantwoording van gemaakte kosten. Onderling verschillen die manieren nogal, waardoor de administratieve rompslomp zienderogen is toegenomen. Men komt minder aan de cliënt toe, en is in verhoogde mate bezig met beargumenteren van zorgplannen, zorgvormen en zorgverantwoording.
Ook in het gedwongen kader wordt er meer gevraagd: waar bij de verlenging van een ondertoezichtstelling voorheen slechts drie individuele stukken naar de Rechtbank dienden te worden gestuurd, is dat aantal inmiddels opgelopen naar negen. Eén gezin, één plan. In negen delen dan wel.
Een en ander moet onvermijdelijk tot gevolg hebben dat er naar rato meer tijd in administratie gaat zitten, dan in de cliënt. Precies het tegenovergestelde van wat beoogd wordt.
Maar, en dat is de hoop die uitgesproken dient te worden, dit was een transitiejaar. Een kick-off.
In januari 2017 kan ik u allen vast en zeker melden dat we er zijn. Het doel is behaald, de vlag mag uit. Dan schrijf ik op deze plek dat de cliënt de tijd krijgt die hem toekomt, dat de administratieve last aanzienlijk is gedaald, dat gemeenten onderling tot een gemene deler, tot ultieme overeenstemming, zijn gekomen en dat de hulpverlener weer alle tijd heeft om bezig te zijn met dat waar het hem in oorsprong om te doen was: hulp verlenen.
Legt u dat alvast even uit aan uw cliënt? Die zal er vast alle begrip voor hebben, de cijfertjes hebben nu gewoon nog heel eventjes voorrang, niet zijn hulpvraag. Die is er ook nog wel in 2017.
Ricky van Ek is opgeleid als sociaal-pedagogisch hulpverlener en als jeugdzorgprofessional werkzaam voor een landelijke organisatie. Zij is één van de vaste columnisten van Blik op Hulp.
Interessante column? Meld u dan, net als meer dan 4500 collega’s, aan voor onze gratis nieuwsbrief en mis nooit meer iets!
Met Ricky in gesprek gaan over haar column? Dat kan in onze LinkedIn-groep.
You may also like
Archieven
- maart 2024
- februari 2024
- januari 2024
- december 2023
- november 2023
- oktober 2023
- september 2023
- augustus 2023
- juni 2023
- mei 2023
- april 2023
- maart 2023
- februari 2023
- januari 2023
- december 2022
- november 2022
- oktober 2022
- september 2022
- juni 2022
- mei 2022
- februari 2022
- januari 2022
- december 2021
- november 2021
- oktober 2021
- september 2021
- augustus 2021
- juni 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013